ความสุข(ของเรา)คืออะไร

นี่น่าจะเป็นบล็อกที่เขียนจากอารมณ์ล้วนๆ นึกอะไรออกก็เขียน อาจจะมีวกไปวนมา และอาจไม่ได้ผ่านการขัดเกลาเท่าไหร่ ก็คงจะมีแต่แก้คำผิดน่ะนะ

'จบแล้วไปไหน?' หรือ 'ทำงานสายไหนดี?'

น่าจะเป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวมากที่สุดในช่วงนี้

ตอนแรกตั้งใจว่าจบแล้วจะบินไปทำงานที่สิงคโปร์เลย แต่ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากทำงานสายไหนกันแน่ ก็เลยขอเวลาซักพักในการค้นหาตัวเองก่อนว่าชอบทำงานสายไหน

ด้วยความที่ 'เด็กนิเทศศิลป์' มีความเป็นเป็ด คือทำงานได้หลากหลายอย่าง(มาก) และเราเองก็มีความเป็นเป็ดอยู่สูงมาก คือทำงานได้หลายอย่าง และมีความถนัดงานทุกด้านที่ทำได้ในระดับที่พอๆ กัน ก็เลยไม่รู้ว่าตกลงตัวเองอยากทำอะไรแน่

สำหรับเราแล้ว การทำงานคือการใช้ชีวิตอย่างหนึ่ง เพราะสิ่งที่เราทำเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินนั้น จะเปลี่ยนวิถีชีวิตของเราไปตลอดกาล ก็เลยอยากเลือกทำงานที่มั่นใจว่าเราทำแล้วจะมีความสุข เป็นงานที่เราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าอยากทำมันทุกวัน

และนั่นเป็นที่มีของคำถามที่ว่า

'ความสุข(ของเรา)คืออะไร?'

ขอเวลาแม่หลังรับปริญญา ซึ่งก็ทั้งหมดประมาณ 6 เดือนหลังจากส่งทีสิสจบ นอนอยู่บ้านในห้องนอนเงียบๆ  อยู่กับตัวเองมากขึ้น พยายามลองนึกดูหลายอย่าง ว่ามีอะไรบ้างที่เรารู้สึกว่ามันเป็นความสุขของเรา แล้วก็พบว่าความสุขของเราอย่างนึง คือทุกครั้งที่มองกระจก

ตั้งแต่จำความได้ก็จำได้ว่าตัวเองเป็นคนชอบส่องกระจกมาก ชอบมอง แล้วก็ยิ้มให้คนในกระจก แม้ว่าจะเคยมีช่วงที่ไม่พอใจรูปลักษณ์ของคนในกระจกอยู่บ้าง

อีกหลายๆอย่างที่เป็นความสุขของเรา ส่วนใหญ่จะมาจากตัวเราทั้งนั้นเลย ก็อย่างเช่น มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นตัวเองแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆ ยิ่งถ้าได้ออกงาน ได้มีคนเห็นด้วย มีคนมาถ่ายรูปด้วยจะยิ่งมีความสุขมาก เพราะงั้นถึงได้เสนอตัวตลอดเวลารับสมัครคนเดินขบวนพาเหรด เชียร์ลีดเดอร์ ประกวดร้องเพลง หรือแม้แต่เล่นดนตรีโชว์วันเปิดงานกีฬาสี

มีอย่างเดียวที่ไม่กล้าเสนอตัว คือตำแหน่งนางเอกละครเวทีของห้อง เพราะกลัวเพื่อนหมั่นไส้ เสนอหน้าหลายงานเกินไป 5555555 และคนที่ได้รับเลือกเป็นนางเอก คือเพื่อนสนิทของเราเอง งานนั้นก็เลยขอเป็นผู้กำกับ จะได้ช่วยให้เพื่อนเป็นนางเอกได้อย่างสวยงาม อย่างที่เราฝันไว้ว่าเราอยากเป็น

พออยู่มหาลัย ตอนปี 2 เลือกทำโปรเจกต์ที่ออกแบบแล้วตัดเย็บเสื้อ แล้วหาจ้างคนช่วยถ่ายรูปให้ โดยที่เราเป็นนางแบบเอง (เพราะไม่รู้จะจ้างใคร) ตอนนั้นก็เริ่มได้ค้นพบว่า เราชอบที่ได้มีรูปสวยๆ ของตัวเองเก็บไว้

พอซักประมาณปี 3 มีเพื่อนมาชวนให้ไปช่วยเป็นนางแบบร้านเสื้อให้อีก งานนั้นคือแต่งหน้ากันเอง เพื่อนแต่งหน้าเก่งมาก เราก็ได้เรียนรู้วิธีการแต่งหน้าจากเพื่อนมาด้วย หลังจากนั้นก็เริ่มหัดแต่งหน้าแบบจริงจัง (จากที่ปกติคือเขียนคิ้วเป็นอย่างเดียว) เริ่มชอบการเป็นนางแบบ ตอกย้ำความชอบแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆ ออกกล้องเข้าไปอีก แม้ว่าความเป็นจริงหน้ากับหุ่นจะไม่ค่อยให้ก็เหอะ 5555555

แต่พวกนี้ก็ยังนึกไม่ออกว่ามันจะเป็นอาชีพอะไรได้อยู่ดี

ทุกวันนี้ก็ยังชอบส่องกระจกเหมือนเดิม มีความสุขทุกครั้ง ที่ได้เห็นคนในกระจกแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆ ในลุคใหม่ๆ ทุกวัน

ถ้าจะบอกว่ามีความสุขที่ได้เห็นตัวเองในกระจก แบบนี้เรียกว่าเป็นคนหลงตัวเองรึเปล่านะ...? :)

ถ้าไม่เห็นตัวเองในกระจก คือเป็นผี...... ไม่ตลกเหรอ? 55555 ไม่ตลกก็ได้

แต่สุดท้ายแล้ว ณ ตอนที่เขียนอยู่นี้ ก็ยังไม่พบว่าตัวเองอยากทำงานสายไหนอยู่ดี ถามว่าชอบวาดรูปมั้ย ชอบงานดีไซน์เหมือนเดิมมั้ย ก็ชอบนะ แต่ก็ยังไม่ชอบเท่าการได้เห็นตัวเองในกระจก หรือการได้เห็นรูปสวยๆ ของตัวเอง

จริงๆ ก็นึกออกอยู่ตอนนึงที่ไปงานรับปริญญาเพื่อน เพื่อนจ้างตากล้องมา และได้มีโอกาสคุยกับพี่ตากล้อง พอพี่เค้ารู้ว่าเราเรียนศิลปกรรมก็เอางานของเพื่อนเค้าคนนึงให้ดู ซึ่งเป็นงานที่สร้างพลังและสร้างแรงบันดาลใจให้กับเราเยอะมาก เป็นงานสไตล์ที่เราชอบ แต่ไม่เคยกล้าทำเลย บวกกับช่วงทำทีสิสได้เปิดตัวเองให้ลองทำงานแบบที่เราอยากทำแต่ไม่เคยกล้าทำมากขึ้น พอเจองานพี่คนนี้เลยรู้สึกว่าประทับใจมาก เป็นพลังให้เรามากๆ แล้วตัวพี่เจ้าของงานก็สวยด้วย ก็เลยแอดเพื่อนในเฟสไปติดตามเค้า แอบกดเลิฟเค้าอย่างเงียบๆ 55555 ไม่รู้สิ เราจะรู้สึกถูกโฉลกกับศิลปินผู้หญิงเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคนที่ทั้งสวยและเก่ง

ทุกวันนี้ยังจำชื่อพี่เค้าไม่ได้เลย แต่งานเค้าสร้างแรงบันดาลใจให้กับเรามาก เราอยากเป็นศิลปิน/ดีไซเนอร์ที่สวยแล้วทำงานเท่ๆ แบบนั้นออกมากบ้าง 

คนที่สร้างแรงบันดาลใจให้เราก่อนหน้านี้ก็มีพี่คนนึงที่ดีไซน์ลายเสื้อให้แบรนด์ Kayasis ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังจำชื่อพี่เค้าไม่ได้เช่นกัน

ความสุขอีกอย่างนึงที่นึกออก คงเป็นตอนที่เราขายของแล้วเห็นเงินเข้าในบัญชี นั่นความสุขของจริงเลยแหละ รู้สึกรวย 555555 ตอนนี้มี ig ร้านเสื้อเป็นของตัวเองก็จริง แต่ว่าก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ คงจะต้องพัฒนาไปอีกเรื่อยๆ 

ยอมรับว่ารู้ตัว ว่าที่ทำเสื้อขายเองครั้งแรกแล้วไม่ประสบความสำเร็จ เพราะใจร้อนและคิดถึงแต่ตัวเองมากไปหน่อย และให้เวลากับมันค่อนข้างน้อย ครั้งนี้ได้เรียนรู้แล้ว จะพยายามปรับปรุงตัวเองและพยายามให้มากขึ้น

ตอนนี้อยากหัดออกแบบแพทเทิร์นสไตล์ตัวเอง พิมพ์ลงบนผ้า แล้วเอามาทำนู่นทำนี่ขายในร้านของตัวเอง แค่ทำออกมาแล้วมีคนชอบ คนอยากได้ คนเอาไปใช้แล้วมีความสุข ก็แฮปปี้และ

อาจจะต้องกำจัดความขี้เกียจของตัวเองออกไปบ้าง พอได้ลองลงมือทำอะไรใหม่ๆ อาจจะได้พบทางที่ชอบก็ได้ 

ก็หวังว่าจะเจอเร็วๆ นะ :)