Feel Film to share 01

เมื่อวานพึ่งไปล้างฟิล์มมา 2 ม้วน

ม้วนแรก Kodak Color Plus 200 ในกล้อง Fuji Zoom Cardia 600 Date ที่ไปถ่ายที่เกาหลี งานรับปริญญาน้องที่ม.รังสิต แล้วก็เอาไปถ่ายเล่นตอนออกไปข้างนอกกับเพื่อนตั่งต่าง

อยากเล่าว่าม้วนนี้ทีแรกแอบลุ้นมากว่ารูปจะเสียมั้ย เพราะตอนเอาไปถ่ายวันรับปริญญาน้อง ถ่ายไปได้ประมาณ 26 รูปอยู่ดีๆกล้องก็เอ๋อดับไปถ่ายไม่ได้ ตอนนั้นเข้าใจว่าถ่านคงหมด ไม่ได้พกถ่านมาด้วยก็เลยใช้มือถือถ่ายรูปกับน้องไปก่อน แต่พอกลับบ้านเปิดมาดู กล้องแม่งกรอฟิล์มกลับเองทั้งม้วนเลย.... หน้าแห้งเลยจังหวะนั้น ไม่เคยเจอแบบนี้ ทำไงดีวะ... เปิดวิธีหาตามกูเกิ้ล เจอคนแนะนำว่าให้เอาฟิล์มใส่ใหม่ รันรูปแรกใหม่ เอาหน้าเลนส์แนบกับที่มืดแล้วถ่ายจนกว่าจะถึงรูปที่ถ่ายล่าสุดก่อนจะกรอกลับ หรือถ่ายให้เกินๆไปหน่อยก็ได้ซัก 2-3 รูป

อ่านจบคิดอยู่นานมาก รูปที่เกาหลีเรา งานรับปริญญาน้อง จะเสียหมดเลยเหรอวะ....

แต่ก็แบบ เอาวะ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วอะ ไม่งั้นก็เสียทั้งม้วน เลยจัดการเข้าห้องนอน ปิดผ้าม่านหน้าต่างทุกบาน เอาผ้าห่มคลุมโปง ค่อยๆใส่ฟิล์มเข้าไปใหม่ เริ่มรัน แล้วจัดการกดหน้าเลนส์เข้ากับผ้าห่มแบบแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เอานิ้วปิดแฟลชกันแสงลอดเข้ากล้อง ทำทุกวิธีที่จะมั่นใจว่าแสงจะไม่เข้าหน้าเลนส์ นั่งหายใจเข้าลึกๆประมาณ 2-3 ที ภาวนาอย่างน้อยขอให้รูปที่เกาหลียังอยู่ แล้วจัดการกดชัตเตอร์ไป 27 ครั้ง ให้ฟิล์มรันไปถึงรูปที่ 27 แอบขำตัวเองเหมือนกันที่มานั่งทำอะไรแบบนี้ คนอื่นที่เคยเจอปัญหาเดียวกับเราเค้ารู้สึกขำตัวเองเหมือนกันมั้ยนะตอนเอากล้องตัวเองกดกับผ้าห่ม ลั่นชัตเตอร์แต่ละครั้งด้วยความหวังว่ารูปที่ถ่ายไว้จะไม่เสีย

จากวันนั้นผ่านมา 2 เดือน ในที่สุดรูปก็ได้ล้างออกมา

ก่อนเปิดดูแผ่นฟิล์ม กลั้นหายใจไปแป๊บนึง... ลุ้น ตอนเปิดเนกาทีฟออกมา รูปตอนรับปริญญาเป็นสีดำ ว่างเปล่า เลยทำใจไว้แล้วว่าคงเสียหมด แต่โชคยังดี แอบโล่งใจที่รูปที่เกาหลียังอยู่เกือบครบ

กลับมาบ้านมาเปิดซีดีไฟล์ที่ร้านแสกนฟิล์มให้เช็ครูปในอัลบั้ม กลับพบว่ารูปงานรับปริญญายังไม่เสียนี่หว่า... แต่! ซ้อนกับรูปอื่นๆที่ถ่ายหลังจากนั้นทั้งหมดเลยจ้า ใจนึงก็นึกตลกเพราะบางรูปเอฟเฟกต์ซ้อนกันแบบฮามาก บางรูปได้คอมโพสใหม่แบบมันส์ๆ จังหวะพอดีกันแบบไม่ได้ตั้งใจ

อยากอวดรูปให้ดูบางส่วน

รูปนี้ถ่ายซอยด้านข้างตลาดมังวอนที่เกาหลี จัดให้เป็น Best shot ของม้วนนี้เลย ชอบรูปนี้ที่สุดละ

พระราชวังด็อกซูกุง ตำหนักเล็กด้านหลัง รูปนี้จำได้ว่าต้องลงไปย่อกับพื้นแล้วถ่ายเสยขึ้นมา เล็งอยู่นานมากไม่ให้ใบไม้บังป้ายตำหนัก ยกให้เป็น Best shot อันดับ 2 (แอบเซ็งที่มีคนติดมานิดนึง กะจังหวะหลบคนนานเพราะคนเยอะมาก)

สะพาน seoullo 7107

ตัดมาที่รูปซ้อนที่ชอบบ้าง จริงๆเสียดายหลายรูปเลยแง แต่บางรูปซ้อนกันแล้วก็ตลกจริงๆอะ เอฟเฟต์บางรูปเท่มาก เดี๋ยวว่าจะไปอัดเก็บไว้ดูสนุกดี รู้สึกโชคดีที่ล้างไว้แล้วยังไม่อัดทันที่ ถ้าอัดหมดม้วนมาเลยนี่ร้องไห้แล้วอะ รูปเสียเยอะ เปลืองตัง 55555

ออม กุ้ยช่าย และแสงยามเช้าข้างบ้านฉัน แบบงงๆ 555555 เป็น Triple Exposure รูปเดียวในม้วน ขออภัยผองเพื่อนที่ปรากฎในภาพด้วยจ้า

Double แบบของกิน 2 งานในโต๊ะเดียว มาแบบงงสุด ทั้งม้วนถ่ายอาหารแค่ 2 รูป แต่ดันออกมาซ้อนกันพอดีเป๊ะ

How to ถ่ายรูปคนละที่อย่างไรให้ได้รูปกลุ่ม 555555 ครบแก๊งเฉยเลยหวะ มารวมกับฉันที่เกาหลีกันหมด

รูปเดียวฉัน กับรูปคู่เลย์วันรับปริญญา แงงงง เสียดายทั้งสองเลย เลย์เลาขอโทษ

เรากลับไม่ได้รู้สึกว่าการเจอปัญหาฟิล์มกรอกลับเองเป็นเรื่องเลวร้าย กลับกันเรามองว่ามันสนุกซะอีก ถึงจะออกมาพลาดๆก็ตลกดี เสน่ห์ของกล้องฟิล์มอีกอย่างนึงก็อยู่ที่ตอนมันเกิดปัญหา แล้วเราพยายามจะแก้มันเนี่ยแหละ

_________

ม้วนที่สองเป็น Fuji C200 ใส่ในกล้อง Nikon F-401s ที่พ่อยกให้ ม้วนนี้บอกได้เลยว่าแทบไม่มีอะไรเลย เป็นม้วนที่เอากล้องพ่อมาเทส ทำความคุ้นเคยกับกล้องพ่อก่อน ด้วยความที่ชอบถ่ายรูปคน ก็เลยมีแต่คนเป็นส่วนใหญ่ กับให้พ่อผู้ซึ่งเคยเจ้าของกล้องคนเดิมมารื้อฟื้นการถ่ายลูกสาวตัวแสบซะหน่อย 555555

รอบนี้ใช้เลนส์ Nikon af micro - Nikkor 55mm f/2.8 ทั้งม้วนเลย เพราะอยากเน้นถ่าย Portrait แต่ไม่มีเลนส์ 85

คุณกุ้ยช่าย นางแบบผู้โชคร้ายคนแรก ถ่ายใกล้มากๆข้างหลังก็เบลอพอได้อยู่นะ

ทำมาเปงอยากได้แสงแฟร์ ถามว่าถ่ายเป็นเหรอ หึ๊ โน 555555555

ให้เพื่อนถ่ายให้มั่ง อยากได้เอง 555555

มีรูปนึงที่เลาชอบ แต่ช่ายไม่ชอบ Whyyyyy สวยออกกกก เพื่อนไม่อนุมัติ อดลงเลย

เจ้าของกล้องตัวจริงฮะ

นี่กี่เพ้าอะ นับให้หน่อย....(แป้ก) ปะป๊าก่อนถ่ายหลบก๊อกน้ำก๊อนนนนนนน แง

Me by คุณฟลุก

คุณฟลุก by me

กล้องนี้พ่อซื้อตั้งแต่ก่อนเราเกิดสิบกว่าปี (ตอนนี้จะ 24 แล้ว....) พ่อไม่ได้ใช้กล้องนี้มาเป็นสิบปีแล้ว เลยตัดสินใจยกให้ ตอนที่ยื่นกล้องให้พ่อถ่ายเราให้ครั้งแรก พ่อจับสายคล้องไปที่คอแล้วนิ่งไปแป๊บนึง หลังถ่ายเสร็จพ่อเล่าให้ฟังว่า พอสายกล้องคล้องมาที่คอปั๊บ ความรู้สึกเก่าๆมันย้อนกลับมาหมดเลย ช่วงเวลาเก่าๆที่เมื่อก่อนพ่อเคยหยิบกล้องตัวนี้ออกมาถ่ายบ่อยๆ กลับเข้ามาในหัว

รู้สึกดีใจมากที่ได้มรดกตกทอดมาจากพ่อโดยไม่ต้องไปหาซื้อกล้องฟิล์มมาเริ่มใหม่ (แต่ตอนนี้ติดใจอยากซื้อกล้องเพิ่มแล้ว....) เสียดายมากที่ Nikon FM กับ FE ของพ่อถูกขโมยไปตั้งแต่เรายังไม่เกิด ไม่งั้นก็ได้กล้องมันส์ๆมาเล่นอีก 2 ตัวเลย กะว่าจะซื้อมาติดไว้เหมือนกันเพราะชอบบอดี้ อยากลองเล่นแบบแมนนวลเต็มรูปแบบด้วยเพราะตัว F-401s เริ่มมีความเป็นไฟฟ้าเข้ามาแล้วบางทีอยากจะโฟกัสแบบแมนนวลเลยยังไม่ได้ดั่งใจเท่าไหร่

_______

รู้สึกหมดความมั่นใจในการถ่ายรูปมาหลายปีมากๆแล้ว ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เหมือนกัน ตอนเรียนถ่ายรูปตอนปี 3 จำได้ว่าชอบถ่ายรูปมาก อยากออกไปถ่ายรูปทุกวัน อยากไปทุกที่ ถึงจะไม่รู้ว่าจะถ่ายอะไรแต่ก็อยากถ่าย แต่เวลาผ่านไปไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองถ่ายอะไรก็ไม่สวย ความชอบในการถ่ายรูปค่อยๆลดลง จนสุดท้ายก็แทบไม่ได้ถ่ายรูปข้างนอกอีกเลย

พอหมดคลาสถ่ายรูปแล้วยังทักแชทไปขอการบ้านจากพี่ตุลย์(อาจารย์)ไปครั้งนึงเพราะอยากถ่ายรูปให้เก่งขึ้น ส่งการบ้านแค่ครั้งเดียว ระหว่างที่ส่งก็ถ่ายแต่ละรูปไปด้วยความไม่มั่นใจ ทำให้หลังจากนั้นไม่กล้าส่งการบ้านอีกเลย ไม่ส่งมา 2 ปีแล้ว รู้ตัวเองนะว่าไม่ดี ถ่ายรูปที่อยากส่งพี่ตุลย์เก็บไว้ในสต๊อกอยู่หลายรูป ล่าสุดสิงหาเดือนที่แล้วก็ตั้งใจว่าจะกลับไปส่งการบ้านใหม่ ถ่ายรูปเก็บไว้แล้ว แต่สุดท้ายผ่านมา 6 เดือนแล้วก็ยังไม่กล้าส่งอยู่ดี ไม่มั่นใจ กลัวตอบคำถามไม่ได้ว่าถ่ายอะไร เพราะตอนที่ถ่ายไม่มีอะไรในหัวเลย พอพยายามจะคิดก่อนถ่ายมากเกินไปก็ยิ่งเครียด พาลทำให้เราไม่อยากถ่ายรูปอีก

จนพึ่งมาได้จับกล้องฟิล์มจริงๆอีกทีตอนมกราที่ผ่านมาเนี่ยแหละ ซื้อฟิล์มไว้ตั้งแต่พฤษภาปีที่แล้ว แต่พึ่งจะมาซื้อถ่านกล้อง พอได้ใช้กล้อง SLR ของพ่อ ความรู้สึกอยากถ่ายรูปกลับมาอีกครั้ง เดาว่าตัวเองอาจจะไม่ชอบถ่ายรูปเพราะมือถือถ่ายไม่ได้ดั่งใจ ตอนนั้นไม่มีกล้องใหญ่ ไม่รู้ดัดจริตรึเปล่าที่ไม่ชอบถ่ายรูปด้วยมือถือ แต่ก็ไม่ชอบจริงๆอะ มันปรับอะไรมากไม่ได้ ระยะก็ไม่ได้ อยากถ่ายแบบตั้งใจให้รูปเบลอก็ทำไม่ได้ เราชอบแบบที่ปรับได้ดั่งใจมากกว่า ยังคิดถึงคอนเซปต์ที่ถ่ายส่งพี่ตุลย์ตอนปี 3 อยู่ ที่ถ่ายทุกอย่างให้เบลอเหมือนภาพที่เราเห็นจริงๆเวลาถอดแว่น ยังอยากถ่ายรูปแบบ Abstract อยู่ คิดว่าถ้างบยังซื้อ DSLR ไม่ถึง ก็คงจะใช้ SLR เนี่ยแหละฝึกถ่ายไปก่อน

เอาว่าอย่างน้อยก็รู้สึกดีกับตัวเองนะ ที่ทำให้ตัวเองอยากกลับมาถ่ายรูปอีกครั้งได้

พอใช้กล้องฟิล์ม เหมือนได้ดัดนิสัยเราให้คิดก่อนถ่ายเยอะขึ้น เพราะมันถ่ายแล้วถ่ายเลย รูปจะติดอยู่กับฟิล์มนั้นไปตลอด แก้ไม่ได้เหมือนดิจิตอล เราไม่ได้ใช้กล้องฟิล์มเพราะมันเท่ แต่เราชอบเก็บรูปแบบอยู่ในอัลบั้ม รู้สึกมันอยู่ยาวนานกว่า เก็บไฟล์ดิจิตอลไว้ในคอมหรือมือถือถ้าพังก็หาย เราชอบความรู้สึกที่ได้สัมผัสกับรูปที่อยู่บนกระดาษ ชอบเนื้อสัมผัสกระดาษโฟโต้ ชอบกลิ่นน้ำยาล้างฟิล์ม มันเป็นสัมผัสที่การเอารูปดิจิตอลมาอัดก็ให้เราไม่ได้ ก็คงเหมือนกับคนที่ชอบอ่านหนังสือจริงๆ มากกว่าอ่าน E-book นั่นแหละ หลายคนที่ใช้กล้องฟิล์มอยู่ก็คงรู้สึกแบบนี้

หวังว่าจะได้ออกไปถ่ายรูปอีกเร็วๆนะ ไม่รู้ว่าจะได้ไปถ่ายที่ไหนอีก อยากจะลองถ่ายอะไรที่ขัดใจเช่นออกไปถ่าย Live ถ่าย Street หรือถ่ายวิว(ที่เราเกลียดสุดๆ) ถ่ายอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ Portrait บ้าง

แต่ก่อนจะไปถ่ายเนี่ย หาเงินออกไปข้างนอกก๊อนนนนน ใช้เงินเก่งงง

ใครจะชวนเราไปเป็นแบบให้ก็ยินดีนะฮะ อยากถ่ายรูปตัวเองด้วย 5555555 ขายของตรงนี้เลย ได้เหรอ

ไว้ล้างม้วนใหม่ๆแล้วจะมาเม้าอีกนะ แล้วเจอกันใหม่ในบล็อกหน้าฮะ

ปล. เราล้างฟิล์ม-แสกนที่ A&B Digital Lab ข้างยูเนี่ยนมอลล์เด้อ

ผลพวงจากการที่พ่อไม่นับก่อนถ่าย โอ๊ยยยยย ปะป๊านับก๊อนนนนน ง่วงก็นอนมั้ยอะ 555555 หลับเก๊งงงงง!